Parafia Rzymskokatolicka św. Ignacego Loyoli w Warszawie

Przeżywasz czas Wielkiego Postu. Przed Tobą Rekolekcje – czas, kiedy należy rozpocząć pracę nad sobą. Ileż to już razy w Twoim dorosłym życiu słyszałeś te słowa: 5, 20, 40 może 50 lub więcej. Przyzwyczaiłeś się do nich i zawsze kiedy je słyszysz, mówisz sobie w sercu „ no to czas się wreszcie wziąć do tej pracy nam sobą”. Tak, rzeczywiście, tak sobie właśnie mówisz. Mówisz, mówisz potem raz jeszcze powtarzasz.

Tym czasem jak powiedział Walt Disney „ Sposobem na zaczęcie jest skończenie mówienia i podjęcie działania”. I tu zaczyna się Twój problem - który nota bene jest problemem większości z nas - otóż podejmowanie działania – w kwestii pracy nad sobą - nie należy do Twoich najmocniejszych stron. Poza tym, jakie działanie miałbyś niby podjąć, przecież nikogo nie zabiłeś, nikogo nie …. i tak dalej.

Okazje się, że w większości przypadków, jedynym działaniem, na które Cię stać, jest przyjście na Rekolekcje, i posłuchanie Rekolekcjonisty. Zaś heroicznym wręcz wysiłkiem jest próba odniesienia Jego słów do Twojego życia. Zresztą i tak najczęściej dochodzisz do wniosku, że mówi nie do Ciebie tylko do tej/tego, która/który siedzi obok. A najlepiej do nich obojga. Bo Ty, to tak w sumie, już tej pracy nad sobą nie potrzebujesz.  Przecież Ty już jesteś uformowany. Teraz czas na innych.

Tak na marginesie mówiąc, zadziwiające, że im bliżej ołtarza siedzimy w kościele, tym częściej tak sobie właśnie mówimy.

Prawda że brzmi znajomo? Dla mnie brzmi. Również mnie zdarzało się mieć podobne przekonanie. Pan Bóg ma jednak przedziwne „poczucie humoru” i bardzo szybko pomaga zrozumieć jak bardzo się mylę i jak bardzo w takich sytuacjach zaślepia mnie pycha. Myślę że podobnie jest w Twoim życiu. Ważne, abyś umiał być wdzięcznym Panu Bogu ( a nie miał do Niego pretensje ), że potrafi Ci to pokazać. Nie wiem jak Ty, ale ja jestem wdzięczny. A na pewno staram się być. ?

Ale idźmy dalej.

Warto w tym miejscu przypomnieć sobie Księgę Abdiasza rozdział 1 wers 3. „A pycha serca twego zwiodła ciebie„. Pycha – to ona skutecznie powstrzymuje Cię przed rozpoczęciem, bądź kontynuowaniem pracy nad sobą. To ona sprawia, że uważasz, że wszystko samo przyjdzie a Pan wspaniałomyślnie zapomni Twoje grzechy i podłości. Powoduje, że czujesz się uspokojony w swym sumieniu i utwierdzony w lenistwie duchowym. Podstawowym działaniem z Twojej strony musi być jej odrzucenie. Wtedy bardzo szybko dostrzeżesz, jaki naprawdę jesteś, jakie są Twoje mocne a jakie słabe strony, jakich doświadczasz słabości, w co się wewnętrznie uwikłałeś, itd. A kiedy to sobie uświadomisz, kolejnym Twoim działaniem będzie zwrócenie się do Chrystusa z wołaniem „Panie ratuj mnie!”. Jezus natychmiast wyciągnie rękę i chwyci Cię. Mało tego, obdarzy Cię swoją mocą zawartą w Jego Słowie, w Jego Ciele. Mocą, która pozwoli Ci zacząć konsekwentnie przezwyciężać Twoje wady i słabości oraz co jeszcze ważniejsze, wzrastać na drodze wierności Chrystusowi i wspólnocie Kościoła, którą on powołał, a w której każdy ma swoje miejsce. Czyli cytując św. Franciszka z Asyżu " Zacznij od robienia tego, co konieczne; potem zrób to co możliwe, a nagle odkryjesz, że dokonałeś niemożliwego"  ?

Powiesz, że to jest trudne. Wiem i powiem Ci więcej, szatan zrobi wszystko, aby było to bardzo trudne, ale nigdy nie będzie to niemożliwe. Tak, to duchowa walka. Nie należy jej negować czy lekceważyć, nie należy się też jej bać. W gruncie rzeczy może ona być potwierdzeniem, że jesteś na dobrej drodze. Moja rada: walcz na kolanach, a zwyciężysz, bo dla Boga nie ma rzeczy niemożliwych.

I tu dochodzimy do rzeczy bardzo istotnej. Pracę nad sobą trzeba zawsze prowadzić we współpracy z Bogiem, i proponuję czynić to według Jego rad i wskazań - łatwych do znalezienia na kartach Pisma Świętego - nie według własnych. Jesteś w tym zbyt subiektywny, a poza tym, Pan Bóg zna Cię o wiele lepiej niż Ty sam, zaś kochając Cię bezwarunkowo i pragnąc Twojego dobra, często bardziej niż Ty sam, wskaże  najlepsze metody skutecznego działania. Inaczej mówiąc: chodzi o nawrócenie, a następnie o ciągłe nawracanie się. Jako Uczeń Jezusa będąc na drodze ciągłego wzrostu powinieneś chętnie wejść na drogę coraz pełniejszego „umierania” dla grzechu i egoizmu, aby mógł żyć w Tobie Chrystus. To zaś wymaga działania. Parafia – lokalna Wspólnota Kościoła do której należysz, będzie Ci zawsze służyła pomocą we właściwym ukierunkowaniu tego działania.

Najpierw jednak trzeba odrzucić od siebie pychę. Bez tego nie ruszysz z miejsca.

Idąc dalej, musisz pamiętać, że owo duchowe „wzięcie się za siebie” jest ważne, ale nie najważniejsze – to znaczy, nie możesz na tym poprzestać. Pomyśl, co by było, gdyby Apostołowie skupili się tylko na pracy nad sobą, nie troszcząc się o głoszenie Królestwa Bożego innym, tak aby pozyskać ich dla Boga. Pewnie trudno by było dzisiaj w ogóle mówić o Kościele. Apostołowie pamiętając o własnej formacji, o umacnianiu się na drodze wierności Jezusowi Chrystusowi, pozyskiwali dla Mistrza kolejnych uczniów, naśladowców, pomagając im w lepszym poznaniu Jego nauki, samego siebie i wreszcie w rozpoczęciu przemiany życia i  kroczeniu drogą wierności Chrystusowi. Co ważne, czynili to nie w pojedynkę, ale razem jako wspólnota, wspierając i umacniając się nawzajem. Dlatego tak wielu dołączało do nich i zaczynało swoją życiową przygodę z Chrystusem.

Ty także musisz połączyć pracę nad sobą z pozyskiwaniem na nowo uczniów dla Chrystusa. Mówię na nowo, ponieważ wielu z nich będąc kiedyś blisko Chrystusa odeszło od Niego, zranionych przez życie, własne decyzje czy postawę innych chrześcijan. Musisz na nowo przyprowadzić ich do Chrystusa, a dokładniej mówiąc sprawić, żeby sami chcieli do Niego wrócić. Tu bezwzględnie przydadzą się efekty formacji i pracy nad sobą: życzliwość, wyrozumiałość, brak uprzedzeń, otwartość, umiejętność przebaczania, brak chęci do powierzchownej oceny itp. oraz najważniejsza: postawa zaufania Bogu w Twoim własnym codziennym życiu. Musisz pomóc ludziom zagubionym, którzy, z różnych powodów, być może także przez Twoje niewłaściwe postępowanie, oddalili się od Boga, powrócić do Niego i co ważne, sprawić, aby poczuli się w Kościele akceptowani, mile widziani i potrzebni. Rzecz w tym, że być może ludzie zagubieni nie czują się mile widziani w naszej wspólnocie, bo rzeczywiście nie są w niej mile widziani.

Gdyby tak było, to najwyższy czas to zmienić. Postaraj się, aby ludzie przychodzący do  naszego kościoła stawali się wspólnotą. Jeżeli zaś z czasem członkowie tej wspólnoty rzeczywiście będą dbać o siebie nawzajem, troszczyć się, szanować i miłować, to tylko zamknięte drzwi świątyni powstrzymają innych ludzi przed przyjściem i dołączeniem do nas. Tak właśnie było u pierwszych chrześcijan. Tak też musi być dziś, u nas.

Jak widzisz przed Tobą sporo pracy. Nie możesz przez całe swoje życie skupiać się wyłącznie na sobie. Musisz jak uczniowie Pana ewangelizować - słowem i życiem. To jest Twoje powołanie i Twój obowiązek. Zbyt wiele osób ochrzczonych nie czuje się częścią wspólnoty Kościoła i żyje na jego peryferiach, przychodząc do swojego kościoła tylko w niektórych okolicznościach, aby otrzymać posługę religijną. Zaś w porównaniu z liczbą mieszkańców w każdej parafii deklarujących się jako katolicy, osób świeckich gotowych pomagać na różnych polach duszpastersko – charytatywnych jest nadal bardzo niewiele.

Życzę Tobie, życzę Wam wszystkim Bracia i Siostry, aby te rekolekcje były ostatnimi, podczas których będziemy zaczynać pracę nad sobą ( kolejne niech będą już tylko okazją do jej intensywniejszej kontynuacji ) Niech uświadomią nam, że chrześcijaństwo to nie pomnik ani muzeum. To ruch i musi być w ruchu. Musi działać. Musi wychodzić do ludzi. Wszystkich, bez wyjątku. A skoro Ty Bracie i Siostro mówisz o sobie, że jesteś chrześcijaninem, mało tego, za takiego się uważasz – też musisz działać, też musisz wychodzić z Ewangelią do wszystkich ludzi. Tak jak Chrystus, tak jak Apostołowie, tak jak pierwsi chrześcijanie. Św. Paweł tak mówił do  Kościoła w Efezie zanim się z nim pożegnał: "(...) Bylebym tylko dokończył biegu i posługiwania, które otrzymałem od Pana Jezusa: (bylebym) dał świadectwo o Ewangelii łaski Bożej" [Dz 20,24] Niech także Twoim celem będzie dokończenie biegu który zacząłeś, wypełnienie zadania powierzonego Ci przez Boga i wywiązanie się z udziału, który masz w dawaniu świadectwa o Ewangelii łaski Bożej.

Bardzo bym chciał razem z Tobą, razem z Wami wszystkimi móc powiedzieć pod koniec ziemskiego życia, powtarzając za świętym Pawłem: „W dobrych zawodach wystąpiłem, bieg ukończyłem, wiary ustrzegłem,  ….”